Bantering, 4
วันที่เราไม่เข้าใจ
“…”
ทุกอย่างเงียบสงบไปจนหมด
ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคนหลังจากประโยคของผมจบลง มาลีเดินออกไปจากที่ตรงนี้ราวกับว่ารู้หน้าที่ของตัวเองดี
รอยยิ้มของผมจางหายลงเมื่อคนตรงหน้ามองมาด้วยแววตาที่ไม่พอใจแบบสุดๆ
ชิส์!
ผมเบ้ปากให้เค้าแบบไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา
ผมไม่สนใจซะด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างแต่ที่แน่ๆ ผมอยากเดินไปให้ไกลๆ
จากผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำไป
หมับ!
โอ๊ย!
ผมร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดรู้สึกได้ถึงความปวดร้าวตามแผ่นหลังที่กระทบกับผนังห้อง
เงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนตรงหน้าก็แทบจะหลบสายตานี้ไม่ทันเพราะมันดูน่ากลัวมากๆ
เลยทีเดียวครับ
“ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเคยสั่งสอนเหรอ
ทำไมถึงได้ทำตัวเองให้ดูน่ารังเกียจได้ขนาดนี้”
จุกยิ่งกว่าโดนตบหน้าหรือกระชากให้ร่างตัวเองลอยไปติดผนังซะอีกครับ
ผมรู้ว่าเค้ากำลังโกรธมากๆ ที่ผมทำตัวแบบนี้
งานนี้ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาเลยทีเดียวเพราะคุณปู่ของเค้าต้องการจะเปิดตัวผม…
แต่สำหรับผมมันเป็นแค่งานไร้สาระเท่านั้น
ผมไม่เคยต้องการและอยากหนีไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดด้วยซ้ำไป
“…”
“ฉันไม่แคร์หรอกนะถ้าอยากจะแก้แค้นฉัน
แต่อย่าทำให้คุณปู่ต้องขายขี้หน้าเพราะเด็กอย่างนาย!!!!!”
“เด็กอย่างฉันมันเป็นยังไง?
ปกป้องจังเลยนะคุณปู่เนี่ย แล้วเค้ามีสิทธิ์อะไรมาบงการชีวิตคนอื่น
ถ้าอยากทำตามที่เค้าชี้ก็เชิญทำไปคนเดียวแต่อย่าลากฉันไปเกี่ยวด้วย!!!”
ผมเหลืออดเต็มทีกับสถานการณ์บ้าๆ ที่ได้เจอในตอนนี้จนแทบไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำไป
ผู้ชายคนนี้เหมือนไม่มีหัวใจไม่ว่าใครจะสั่งเค้ามักยอมทำตามเสมอโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นเลย
“ฉันเป็นคน ไม่ใช่หุ่นเชิด!”
กริ๊ง…
พูดจบน้ำตาก็ไหลส่วนมืออีกข้างก็ถอดแหวนที่ใส่อยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้ายปาใส่คนตรงหน้าก่อนที่มันจะตกลงพื้น
ผมมอหน้าเค้าทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งออกมา… ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้แต่มันรู้สึกเจ็บใจยังไงก็ไม่รู้สิครับ
กรี๊ด!!!
เสียงแขกที่มาร่วมงานร้องลั่นเมื่อถูกผมวิ่งชนจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้นพลอยให้คนอื่นๆ
หันมามองด้วย ผมกลายเป็นที่จับตามองของทุกคนในงานแสงจากแฟล็ชกล้องถ่ายรูปกระทบเข้ากับใบหน้าตัวเองอย่างต่อเนื่อง
น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที…
“คุณหนูจา” เสียงของมาลีมาลัยร้องเรียกผมพร้อมๆ
กันแต่ก็ไม่อาจเรียกสติผมกลับคืนมาได้
ผมปาดน้ำตาของตัวเองทิ้งไปก่อนจะวิ่งออกจากบ้าน… วิ่งออกมาก็ไม่วายถูกจับตามองจากคนอื่นๆ
ไหนตอนแรกบอกว่าจะมีคนมาไม่เท่าไหร่แต่พอเอาเข้าจริงๆ เยอะจนแทบคิดไม่ถึง
“พ่อจาอยากกลับบ้าน…”
ผมวิ่งร้องไห้ผ่านผู้คนออกมาที่ประตูรั้วด้านหน้าก่อนจะเปิดมันออก
แต่สิ่งที่ไม่น่าคาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีรถตู้คันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าผมพร้อมทั้งชายฉกรรจ์สองคนเดินตรงมาที่ผม
“อย่าเข้ามานะ”
ผมร้องห้ามรีบถอยหลังหนีแต่กลับไม่ทันเมื่อตัวเองถูกหิ้วปีกก่อนจะถูกโยนใส่รถตู้
“พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ”
“นี่เหรอเมียของไอ้อาวุธมัน หึ! ไม่คิดว่าจะผิดเพศได้ขนาดนี้หรือเด็กนี่มันมีดีจริงๆ”
เสียงปริศนาดังขึ้นมา ผมไม่รู้ว่าดังมาจากปากของใครแต่ที่แน่ๆ
คนพูดก็อยู่ในรถนี้ด้วยแหละครับ
ไม่ว่าจะหันไปมองทางไหนก็เห็นแต่ชายฉกรรจ์ตัวโตหน้าดุๆ ดูน่ากลัวพิลึก
TwT
หนีเสือปะจระเข้ กรรมชัดๆ
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เมียบ้าเมียบออะไร”
ผมเปล่งเสียงออกมาแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเลย ผมเลยต้องแหกปากให้ดังกว่าเดิม
“เงียบ!!!!!”
ผมสะดุ้ง! สุดตัวกับน้ำเสียงทรงอำนาจที่ได้ยินซึ่งต่างจากเมื่อกี้มากๆ
ไม่อยากนึกถึงภาพหน้าตาของคนพดเลยครับว่าจะโหดมากแค่ไหน L
“หาอะไรไปมัดปากเอาไว้ซะ”
“อ่อยฉาน อื้อๆ “ ไม่ทันซะแล้วครับ
สวรรค์ช่วยผมด้วยผมยังไม่อยากตายตอนนี้
…พ่อจาอยากกลับบ้าน
พ่อมาช่วยจาหน่อยสิครับ จากลัว!!!
อาวุธ
ผมแทบอยากจะฆ่าจาวาให้ตายลงไปตรงหน้าเลยทีเดียว
นึกโกรธที่เห็นว่าจาวาชอบทำตัวเองให้มีปัญหากับผมอยู่เสมอไม่ว่าจะสั่งหรือห้ามอะไรก็มักขัดคำสั่งเสมอ
แต่ครั้งนี้ผมไม่คิดว่าจาวาจะทำเพราะมันเป็นงานเปิดตัวเค้าเองแท้ๆ
แต่ความคิดของผมกลับผิดพลาดไป…
ผมก้มลงไปหยิบแหวนที่ตังอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้
ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่แหวนวงนี้ก็คงไม่ไปอยู่ที่นิ้วของจาวาหรอกครับ
มันเป็นแหวนที่คุณย่าของผมเคยสวมมาตลอดจนท่านจากไปผมก็ไม่คิดว่าจาวาจะสวมได้แถมยังพอดีอีกด้วย…
เฮ้อ! ได้แค่ถอนหายใจกับตัวเองเพราะคุณปู่ต้องไม่พอใจแน่ๆ
ที่งานคืนนี้ต้องล่มไป
“อาวุธนี่มันเกิดอะไรขึ้น”
เสียงของคุณปู่ดังขึ้นมาท่านยืนอยู่ใกล้ๆ กับบันไดมีซินยืนอยู่ด้วย
“แกทำอะไรน้องหรือเปล่า” เหมือนคุณปู่จะไม่โทษว่าเด็กคนนั้นผิดแต่เป็นผมซะมากกว่าที่ผิด
ให้มันได้อย่างนี้สิครับผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจาวาสำคัญอะไรกับคุณปู่นักท่านถึงได้รักและหวงขนาดนี้
“ดูปู่จะเป็นห่วงจังเลยนะครับ ทั้งๆ ที่เด็กคนนั้นกำลังทำให้งานที่ปู่ตั้งใจจัดให้เค้าพัง”
“อาวุธ” ซินเรียกชื่อผมเพื่อปราม
ผมกับปู่เราสองคนไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่จะว่าไปก็คงเป็นเรื่องที่ผมแอบไปมีเมียและลูกมามั้งครับ
ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบแต่เพราะท่านไม่ยอมรับต่างหากจนสุดท้ายคนที่เสียใจกลับเป็นผม…
หึ! เหมือนท่านจะมองทุกอย่างจนทะลุไปซะหมด
ความรักของผมพังลงพอๆ
กับที่ผมก้าวเข้ามาเป็นมาเฟียอย่างเต็มตัวแต่เพราะเด็กคนนี้อีกนั่นแหละที่ทำให้ผมต้องจัดการทุกอย่างให้ดูปลอดภัยที่สุด
ผมอยากจะรู้จริงๆ ตกลงใครกันแน่เป็นหลานของเค้า…
“ฉันไม่สนใจหรอกนะเพราะน้องยังเด็กอยู่
รีบไปตามกลับมาซะ”
“คุณปู่!!!”
“นี่คือคำสั่ง”
อยากจะขัดคำสั่งของท่านแต่เปล่าประโยชน์เพราะท่านก็เปรียบเสมือนกฎของทุกคนไปซะแล้ว… เจอฤทธิ์เด็กแสบไปแบบจังๆ
แล้วจะรู้สึกว่าเลือกคนผิด
ครืด ครืด
ไม่ทันที่ผมจะเดินลงไปด้านล่างเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน
ผมหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าสายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ส่วนตัว
ผมขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะกดรับสาย
“สวัสดีคุณอาวุธ”
“ฮิโรชิ”
ผมนึกว่าหมอนี่จะตายไปแล้วซะอีกแต่ที่ไหนได้เปล่าเลย มันไม่ใช่ศัตรูแต่ก็เหมือนใช่นั่นแหละครับ…
“ฉันดีใจที่นายยังจำฉันได้ คิดถึงจัง”
“แกต้องการอะไร?”
ถ้าสามารถโทรมาหาผมได้ก็ถือว่าเก่งพอตัวเลยทีเดียว
แต่อย่าหวังว่าคนอย่างมันจะแค่โทรมาหาผมอย่างเดียว
“ฉันแค่อยากเจอนาย”
“อย่าหวัง”
“งั้นฉันคงต้องลองเล่นกับเมียนายดูหน่อยละกัน” เสียงของฮิโยชิทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเพราะมันเป็นคนที่โกหกเก่งมากๆ
จนผมจับผิดไม่ได้เลยว่าเรื่องไหนจริงเรื่องไหนโกหก
“แกจับจาวาไปงั้นเหรอ?”
“น้ำเสียงเหมือนจะไม่เชื่อนะอาวุธ”
“ไอ้พวกบ้าปล่อยได้แล้วเจ็บโว้ย! เจ็บ…”
ผมหันไปมองหน้าคุณปู่ทันทีเพราะท่านเองก็มองผมอยู่ก่อนแล้วแถมท่าทางก็อยากจะรู้มากๆ
ด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้น
“พูดสิ บอกให้เค้ามาช่วย”
เสียงฮิโยชิดังสอดแทรกเข้ามาในปลายสายด้วย
“ไม่! ปล่อยฉัน
บอกให้ปล่อย”
“หึ! หรือว่าอยากเล่นสนุกกับฉันถึงไม่ยอมให้อาวุธมาช่วย”
“ก็ดีนะ ลองกับนายดูสักครั้งจะได้รู้ว่าสนุกหรือเปล่า
แต่ที่แน่ๆ นายแมร่งโรคจิต…ทำไมหรือว่าแอบชอบสามีชาวบ้านเค้าอยู่”
เด็กบ้า! อยู่เฉยๆ
ไม่เป็นแถมปากยังพาซวยอีกต่างหาก
ไม่ยอมร้องขอให้ผมช่วยแต่ดันไปยั่วโมโหฮิโยชิอีกต่างหาก
“ปิดปากไว้ซะ…คราวนี้นายคงจะเชื่อแล้วนะ
ฉันให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงจะรออยู่ที่โกดังร้างแถวท่าเรือ
คงรู้นะว่าต้องมาคนเดียวเพราะฉันอยากเจอแค่นาย”
ติ๊ด!!!
ฮิโยชิมันโรคจิตอย่างที่จาวาพูดไว้จริงๆ
นั่นแหละครับ… โรคจิตมากๆ ด้วย
“โธ่โว้ย!”
ผมกับมันเรายังคุยไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ แต่ที่แน่ๆ ฮิโยชิมันกดวางสายไปซะแล้ว
!!!
บรืน,
หลังจากที่ผมรีบขับรถออกมาจากบ้านแถมไม่ยอมปริปากบอกใครสักคำจนเป็นที่จับตามองของทุกๆ
คน แต่คุณปู่กับซินก็คงจะรู้ว่าพวกเค้าต้องช่วยผมจัดการเรื่องที่บ้านยังไง
ผมรีบขับรถด้วยความเร็วแบบไม่คิดชีวิตเพราะถ้าจาวาเป็นอะไรไป
ไม่ใช่แค่คุณปู่ที่จะเล่นงานผมแต่นั่นรวมไปถึงพ่อเลี้ยงจอมพลด้วย เพราะถึงยังไงผมก็รับปากเค้าไปแล้วว่าจะดูแลจาวาให้ดีที่สุดทั้งๆ
ที่ตอนนั้นจะมั่นใจว่าจาวาต้องปลอดภัยแต่พอมาถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วสิครับ
ผมไม่มั่นใจว่าจะดูแลเด็กคนนี้ได้ดีแค่ไหนแต่ถ้าจาวารู้ว่าผมเป็นมาเฟียก็คงต้องกลัวเป็นเรื่องธรรมดาแต่ที่ผมปิดบังเอาไว้ก็เพื่อความปลอดภัยของเค้านั่นแหละแต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ปลอดภัยแล้วสิครับ
“โธ่โว้ย!”
ผมได้แต่สบถออกมาด้วยความโกรธของตัวเอง นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา…ผมเคยเสียคนรักไปแล้วแม้ว่าเด็กคนนี้ผมจะไม่ได้รักแต่ผมกลับรู้สึกไม่อยากเสียไป
มันอาจจะฟังดูแปลกๆ
แต่ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยถึงเธอจะยังไม่ตายแต่เธอก็เลือกที่จะเดินไปจากผม
ผลพวงก็มาจากฮิโยชิด้วยเพราะมันคือคนทำลายความรักของผม!!!
ปัง,
ผมคิดว่าตัวเองใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังจุดนัดหมาย
วินาทีแรกที่เปิดประตูเข้าไปในโกดังร่าง จาวาที่ถูกมัดปากอยู่จ้องมองมาทางผมด้วยแววตาที่สั่น
แดงกร่ำไปหมด ตามร่างกายมีเพียงเสื้อยืดสีขาวตัวเดียวเท่านั้น
หากแต่ช่วงล่างผมไม่รู้แต่ที่แน่ๆ กางเกงหายไป…แต่ก็ยังดีนะครับที่เสื้อตัวนั้นมันยาวจนปกปิดขาขาวๆ
นั่นได้บ้าง
“ฮิโยชิ!!!”
มันคือสิ่งแรกที่ผมจะเปล่งออกไปเมื่อมองเห็นสภาพของจาวา ผมค่อยๆ
ย้ำเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้าเรื่อยๆ
ใบหน้าเล็กก็ส่ายหัวไปมาราวกับกำลังร้องห้ามไม่ให้ผมเดินเข้าไป
แปะ แปะ แปะ
เสียงปรบมือดังขึ้นมาเรื่อยๆ
จนทำให้ผมหยุดเดินเสียงไฟสลัวที่เปิดสว่างอยู่เพียงจุดๆ
เดียวนั่นก็คือที่ที่จาวากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก
ร่างของฮิโยชิก็โผล่ออกมายืนอยู่ใกล้ๆ
ผมกำมือเข้าหากันจนแน่นรู้สึกโกรธทุกครั้งที่ได้เห็นหน้ามัน
“ปล่อยเมียฉันซะ!” มันคือสิ่งเดียวที่สมองผมนึกที่จะพูดออกมาเมื่อได้เห็นหน้าฮิโยชิ
“หึ! เมีย… เด็กคนนี้ถึงใจจริงๆ
ด้วยสิ” ผมไม่รู้ว่าที่มันพูดออกมา มันทำลงไปจริงๆ
หรือเปล่าแต่การกระทำของมันก็ไม่ต่างไปจากตอนนั้นเลยละครับ
“ปล่อย-เมีย-ฉัน-เดี๋ยว-นี้”
ผมเน้นทุกคำก่อนที่จะเดินเข้าไปแต่ทว่าแขนทั้งสองข้างกลับถูกล็อกเอาไว้ด้วยคนของมัน
ก็แปลกใจอยู่ว่าเดินเข้ามาได้ง่ายจังแต่เปล่าหรอกเพราะทุกคนกำลังซ้อนตัวอยู่ที่นี่แถมยังดูไม่น้อยคนเลยทีเดียว
“ฉันจะปล่อยเด็กคนนี้ก็ต่อเมื่อนายยอมไปกับฉัน
แต่ถ้าไม่เราก็คงต้องเล่นเกมกันหน่อย… เกมเมื่อตอนนั้นได้ไหม?
ปกป้องแทบตายแต่สุดท้ายหล่อนก็ทิ้งนายไป!!!”
รอยยิ้มร้ายกาจดุจปีศาจร้ายเผยอยู่บนใบหน้าสวยๆ ของฮิโยชิ
ใบหน้าที่หลอกตาคนอื่นมาทั้งชีวิตว่าตัวเองเป็นคนดีแต่เปล่าเลยเนื้อแท้กลับเหมือนพวกโรคจิตคนหนึ่งที่คอยตามติดผม
“ดูจากแววตานายคงไม่ไปสินะ งั้นอำลากันหน่อยสิ”
มันก้มหน้าลงไปหาจาวาก่อนที่จะปลดผ้าที่พันอยู่ออกจากปาก
เสียงเล็กร้องตะโกนออกมาทันที
“ฮือๆ อะ…อึก โง่หรือเปล่า จะมาทำไม”
น้ำเสียงพวกนี้ต่างเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายแถมยังแตกต่างจากตอนนั้นอีกครับ
‘อาวุธ ช่วย ช่วยฉันด้วย’
คำร้องขอและคำผลักไส นี่สินะที่คุณปู่เลือก…
“ปล่อยฉันนะ ฉันกับเค้าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว
แกมันโรคจิต” ตะโกนใส่ผมเสร็จก็เงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับฮิโยชิต่อ
น้ำเสียงก็บอกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการจะเป็นอะไรกับผมแล้วจริงๆ
“ปากยังเก่งเหมือนเดิมสินะ”
ผมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาแสยะยิ้มที่มุมปากมองหน้าจาวา
“จัดการ! แค่สิบนาทีพอ ถ้าทนได้ละก็…” มันเอ่ยเสียงสั่งลูกน้องออกไปแต่กลับไม่พูดให้จบ “คงรู้สินะว่าต้องอยู่เฉยๆ”
ตุบ!
ผมแสยะยิ้มออกมาอีกครั้งจ้องหน้าฮิโยชิอย่างท้าทายในแววตาที่มองกลับมามีแค่ความโกรธและไม่เข้าใจที่ส่งมาหาผมก็เท่านั้นเอง…
ลูกน้องของหมอนี่สองถึงสามคนเดินตรงเข้ามาหาผม ซึ่งไม่ต่างไปจากตอนนั้นเลยละครับ
หึหึ! จะรอดกลับไปไหมเนี่ย?
“นี่! จะทำอะไรเค้า อย่าทำอะไรเค้านะ…
ไอ้พวกบ้า! ฮือๆ”
ผัวะ!!!
ทั้งร้องไห้ทั้งร้องห้ามปนกันไปหมด
ผมที่ยังคงนั่งคุกเข่ามองหน้าจาวาด้วยรอยยิ้ม
แต่ร่างกายกลับถูกกระทำจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมดแค่อดทนให้ถึงสิบนาทีก็พอแล้วสินะ… สุดท้ายผมก็แค่ปกป้องหัวใจของพ่อเลี้ยงจอมพลให้ดีที่สุดก็พอแล้วใช่ไหม
อัก! อุก! ผัวะ!
“ฮือๆ ทำไมไม่สู้ละ”
ร้องตะโกนถามออกมาน้ำตานองหน้าไปหมด
แต่เลือดที่ไหลออกมาจากหัวคิ้วจนเข้าตากลับทำให้ผมมองหน้าจาวาไม่ค่อยถนัด
ผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ…ทำไมเวลาที่เดินไปถึงช้าขนาดนี้ผมจะทนได้ถึงสิบนาทีหรือเปล่า
“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสุดท้ายเด็กคนนี้จะทำยังไง?
ปกป้องหรือหนีไป” เสียงของฮิโยชิดังขึ้นมา
สายตาที่พล่ามัวก็เอาแต่จับจ้องไปยังจาวา
ร่างเล็กที่กำลังพุ่งเข้ามาหาผมอย่างไม่คิดชีวิตผมไม่รู้ว่าฮิโยชิต้องการอะไร แต่ที่แน่ๆ
แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลย
“ยะ…อย่า”
ได้แต่ร้องห้ามด้วยน้ำเสียงที่แหบพล่า
หมับ!
“ออกไปนะ อย่าทำร้ายเค้า พอแล้ว! ฮือๆ ออกไป”
ถึงจะร้องห้ามยังไงก็ไม่มีใครฟังหรอกครับถ้ามันยังไม่ครบสิบนาที
ผมเอื้อมมือไปคว้าร่างของจาวาเอาไว้ก่อนจะกอดไว้จนแน่นก้มหน้าเข้าไปหาเหมือนเป็นโล่กำบังให้
เสียงสะอื้อร้องไห้ดังออกมาเรื่อยๆ เนื้อตัวสั่นเทาไปหมดแต่ก็ยังวิ่งเข้ามา
“มองหน้าฉัน อุก!”
ร่างกายที่บอบช้ำเต็มไปด้วยเลือด
ทำไมถึงยังยิ้มออกนี่สินะสิ่งที่ผมไม่เข้าใจตัวเอง
“อย่าตายนะ…” เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่จาวาจะประกบปากลงมาที่ริมฝีปากของผม
ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ที่แน่ๆ ผมไม่มีแม้แต่แรงจะจูบด้วยซ้ำไปครับ…ลมหายใจที่สัมผัสกันราวกับว่าจะผ่านวินาทีนี้ไปด้วยกันให้ได้
หึ! เคยบอกหรือเปล่าว่าอย่าทำให้ผมรู้สึก
ไม่งั้นจะต้องรับผิดชอบไปตลอดชีวิต…
“พอแล้ว!!!” เสียงของฮิโยชิร้องห้ามขึ้นมา
“หึ! เด็กคนนี้ทำให้ฉันทึ่งไปเลยทีเดียว”
“เป็นอะไรไหม?”
ผมไม่สนใจเสียงของฮิโยชิแต่กลับก้มลงไปสบตากับจาวาที่นอนร้องไห้สั่นระริกไปหมดทั้งตัวอยู่ตรงหน้า
“ละ…เลือด” มือเล็กค่อยๆ
เอื้อมไปแตะที่หัวคิ้วของผม ความตื้นกลัวกำลังกัดกินหัวใจของจาวาที่ละน้อย
“อาวุธ” แรกชื่อของผมเสียงแผ่ว
ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองผมถี่ๆ แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงลืมด้วยซ้ำไป
“ลุกไหวนะ” ผมค่อยๆ
ยันตัวเองลุกขึ้นยืนรู้สึกลำบากมากครับเพราะขาทั้งสองข้างมันไม่มีเรี่ยวแรงเลย
แต่ถ้าผมล้มลงไปอีกคนจาวาจะพึ่งพิงใครอย่างน้อยในตอนนี้ผมก็ควรจะเป็นเสาหลักของเค้าสินะ
“นายมันน่าสมเพชจริงๆ อาวุธ
ทั้งที่ควรจะเลือกฉันไม่ใช่เด็กคนนี้” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับฮิโยชิพอๆ กับที่หมอนี่กำลังจ่อปืนมาทางผมพอดี
ปัง!!!
เสียงปืนดังขึ้นมาราวกับเสียงแห่งนรก
ทุกอย่างดูแย่ไปหมด...แต่มันจะไม่แย่ไปมากกว่านี้เลยถ้าคนที่ถูกยิงคือผมไม่ใช่จาวา ผมคิดว่าจาจะรอแต่เปล่าเลยเด็กคนนี้กลับลุกขึ้นมาแล้วบังวิถีทางกระสุนที่กำลังพุ่งมาทางผม
"ฮิโยชิ! ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไปแกตาย"
ผมได้แต่คาดโทษคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมทั้งอุ้มร่างเล็กขึ้นมา
ทั้งๆ ที่ตัวผมเองก็โดนซ้อมจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วแท้ๆ
แต่ก็ยังฝืนเพื่อจะอุ้มจาวาเอาไว้ ฮิโยชิไม่ได้ตั้งใจจะยิงผมตั้งแต่แรกก็แค่ขู่
แต่เพราะจาว่าลุกขึ้นมาขวางเอาไว้กระสุนปืนเลยถากเข้าที่ข้างต้นขา ที่เงียบไปคงเพราะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ
มาแน่นอนถึงสลบไปแบบนี้
ปากบอกว่าเกลียด แต่กลับเอาตัวเองมาบังกระสุนแทนแบบนี้มันน่านัก...ยังไม่รวมที่วิ่งเข้ามาห้ามคนพวกนั้นไม่ให้ซ้อมผมอีก
"เดี๋ยว! นายลืมผู้หญิงคนนั้นไปแล้วเหรอ?"
"ไม่! ฉันไม่เคยลืม...
แต่ฉันรู้แค่ว่าคนปัจจุบันคือคนเดียวที่ฉันต้องปกป้อง"
ผมบอกได้แค่นี้ผมไม่เคยลืม แต่ผมก็ไม่เคยจดจำเรื่องราวพวกนั้นมากจนเกินไป
ผมเคยคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันเดินขึ้นมาจากอดีตอีก
แต่วันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณปู่ถึงเลือกเด็กคนนี้...
หึหึ! ถือว่าคุณปู่ของผมทั้งฉลาดและเป็นจอมบงการที่สุดเลย
"แต่ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปหรอกนะ
กำจัดได้แล้วคนหนึ่งทำไมคนนี้ฉันจะทำไม่ได้"
"อยากเป็นไอ้โรคจิตอย่างที่เมียฉันว่าก็ตามใจ
แต่นายไม่มีทางมายืนอยู่ข้างๆ ฉันได้หรอกนะ...ลาก่อน" ผมยืนจ้องหน้าฮิโยชิพร้อมทั้งแสยะยิ้มเยาะเย้ยหมอนี่
ผมรู้ว่าคนอย่างฮิโยชิจะไม่ยอมหยุดแต่เพราะหมอนี่อีกเหมือนกันที่ทำให้ผมเรียนรู้อะไรอีกมากมาย
“ฉันหวังว่าเด็กคนนี้จะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง
ถ้ามันเป็นแบบนั้นฝากบอกเค้าด้วยว่าฉันจะไปแย่งนายมาให้ได้!!!”
“มองคนอื่นนอกจากฉันได้แล้ว”
“แล้วนายละ? ทำไมถึงไม่มองฉันเป็นคนแรกบ้าง”
“พอเถอะ! เพราะนายเป็นได้แค่คนรู้จัก
แต่ตอนนี้ไม่รู้สิน่ะ…”
พูดจบผมก็ก้มลงมามองหน้าคนที่นอนสลบอยู่ในอ้อมกอด
เห็นหัวสีฟ้าๆ นี่แล้วนึกอยากจะตีให้ก้นลายจริงๆ เลยครับ
( -_-!)
____________________________
ครบ %
