Bantering, 3

Bantering, 3

ข้อตกลงระหว่างเรา

จาวา

ผมเกลียดขี้หน้าผู้ชายคนนี้มากๆ เค้าทำหน้าตายแถมยังพูดจาไม่ถูกใจผมอีกด้วย วันแรกที่เราเจอกันเค้าก็ขโมยจูบผมไปอย่างหน้าตายเฉยแต่พอมาวันนี้เค้ากลับบอกว่าจะไม่แตะต้องผมอีกแล้ว หรือเพราะผู้หญิงหุ่นเป๊ะเวอร์คนนั้นกันแน่… แล้วหุ่นแบบผมมันผิดตรงไหนหรือผิดที่ผมไม่มีนมแถมมีไอ้นั่นเหมือนเค้า

ไอ้บ้า!!!

“เชี่ย! หางานให้กูแล้วสิ แล้วกูไปเป็นผัวใหม่มึงตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

“เหอะนากูยืมตัวแป๊บ”

ผมกับไทเปกำลังกระซิบกระซาบกันอยู่ในขณะที่ตรงหน้าสามีตัวจริงของผมยังยืนอยู่ ก็แค่สามีที่จดทะเบียนสมรสก็เท่านั้นเอง

“หึ!”

แค่เนี่ย? ให้ตายสินี่เค้ากำลังยั่วโมโหผมอยู่เหรอให้ตายสิผู้ชายบ้าอะไรเปลี่ยนอารมณ์ได้เร็วชะมัด

“ปู่คงคิดผิดหรือฉันคิดไปเอง”

“คิดอะไรไม่ทราบ ออกไปจากห้องผมได้แล้ว” ผมออกปากไล่ก่อนจะเบือนหน้าหนี ยิ่งมองหน้าผู้ชายคนนี้มากเท่าไหร่ผมยิ่งเจ็บใจเพราะรู้สึกว่าตัวเองจะสู้เค้าไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

“…” เงียบครับแต่เสียงฝีเท้าที่ก้าวตรงมาหาผมกับไทเปเรื่อยๆ ดังชัดเจนมากจนผมรู้สึกหวั่นใจยังไงก็ไม่รู้สิครับ

“เริงร่ากับผัวใหม่เสร็จก็อย่าลืมกลับไปทำหน้าที่เมียให้กับผัวจดทะเบียนอย่างฉันก็แล้วกัน!!!”

ปัง!

อ๊ากกกกกกกกกก!!!

“แรง!” ไม่ใช่เสียงผมแต่เป็นเสียงของไทเปที่พูดขึ้นมาพร้อมกับหัวเราะขำจนผมอยากจะฆ่าหมอนี่แทนไอ้แก่บ้าที่เดินออกไปจากห้อง

“อยากตายเหรอ? ฮึย… ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเคยหยามน้ำหน้ากูขนาดนี้มาก่อนเลยนะ”

“นี่จาวา อย่าลืมสิว่ามึงไปยั่วเค้าก่อน”

“ก็กูหมั่นไส้!” ผมรีบเถียง

“เหรอ? แต่กูว่าตอนนี้มึงรีบกลับไปเคลียร์กับเค้าจะดีกว่านะ” ผมรีบหันขวับไปมองหน้าไทเปทันที ทำไมผมต้องไปเคลียร์ด้วยละในเมื่อเราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ถึงจะเป็นแต่ก็ไม่ได้รักกันสักหน่อย

“เพื่อ?”

“ยืนยันหน่อยสิว่ามึงไม่ได้น้อยใจอยู่”

“กูเนี่ยนะ” ชี้นิ้วกลับมาที่ตัวเองตีสีหน้าไม่สนโลก ทั้งๆ ที่ในใจตอนนี้กำลังคิดหนักอยู่ว่าจะเอายังไงดี ผมไม่ได้แคร์นะครับแค่รู้สึกไม่ค่อยสบายใจสักเท่าไหร่หรือจะพูดให้ถูกผมสงสัยมากกว่าว่าเค้าเป็นอะไร

“…” ไม่ตอบครับแต่ยืนกอดอกเป็นลูกผู้ดียักคิ้วให้ผมท่าทางเหมือนไอ้คุณหนูมากๆ ไทเปเงียบไปสักพักก็ขยับเข้ามาใกล้ๆ ผมมากกว่าเดิมพร้อมทั้งฝ่ามือที่ยื่นมาตรงหน้าผมแล้วขยี้หัวผมเล่นไปมาเหมือนว่าผมเป็นเด็กน้อยในกำมือมันนั่นแหละครับ

“อย่าทำตัวเหมือนเดือนสิบสองสิ กูละเกลียดชะมัดพวกปากไม่ตรงกับใจเนี่ย? รีบๆ กลับบ้านไปได้แล้วกูจะพักผ่อน”

“ไอ้สัด! กูไม่ใช่ไอ้คุณหนูนะอย่ามาขยี้หัวเล่นสิ” ผมรีบปัดมือมันทิ้งไปก่อนจะถอยหลังหนี

เกลียดท่าทางอวดดีแล้วคิดว่าตัวเองเก่งของไทเปชะมัด… แต่ผมกับมันก็ไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอกครับ

“ไม่ต่างกันหรอก เวลาพวกมึงสองคนโกหกจะหลบสายตา ส่วนกูก็จะจับผิดด้วยการขยี้หัวเล่นยังไงละ?”

“เลิกพล่าม กูกลับก็ได้วะ” พูดจบผมก็กระทืบเท้าเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัวทันที จะว่าไปไทเปมันก็พูดถูกเพราะผมมักเห็นมันทำแบบนี้กับเดือนสิบสองบ่อยๆ เวลาที่อยากจะจับผิด แล้วผมไปเหมือนไอ้คุณหนูนั่นตรงไหนในเมื่อผมไม่ได้โกหก จริงๆ นะครับ

“บ๊าย บาย”

หันไปจิกหน้าใส่มันก่อนจะกระชากประตูห้องให้ปิดลงแล้วเดินไปที่ลิฟต์ ให้ตายสินี่ผมต้องกลับไปจริงๆ งั้นเหรอ?

ฮืออออออออออออออออ! แค่คิดก็ไม่อยากแล้ว…

สุดท้ายผมก็กลับมาถึงบ้านจนได้!!!

“คุณหนูจา!!!” พร้อมเพียงมากกับน้ำเสียงของมาลีมาลัยที่รีบวิ่งเข้ามาหาผม นึกรำคาญในบางครั้งแต่มันก็ไม่ได้ยาเสมอไป หันไปมองที่ลานจอดรถก็เห็นว่ารถของเค้าไม่อยู่ที่ผมรู้เพราะแอบนับจำนวนรถของบ้านนี้เอาไว้แล้ว

“ยังไม่กลับมาค่ะ”

“ไม่ได้ถาม!”

จิ๊! ปากใส่มาลีมาลัยก่อนจะเดินกระทืบเท้าเข้าบ้านไป เจอเข้าให้กับยายป้าหน้าสาวหุ่นเป๊ะเวอร์กำลังยืนกอดอกมองหน้าผมอยู่ ส่วนคุณลุงพ่อบ้านกับบอดี้การ์ดหน้านิ่งก็ยืนอยู่ใกล้ๆ ด้วย อยากจะเดินหนีชะมัด!!!

ชิส์!!!

“ท่าทางนายจะไม่มีมารยาทอย่างที่อาวุธว่าไว้จริงๆ นั่นแหละจาวา” ผมทำเป็นเหม่อไม่สนใจคำพูดของผู้หญิงคนนี้ ส่วนมาลีมาลัยนะเหรอครับไม่แม้แต่จะมองหน้าเธอด้วยซ้ำนอกซะจากจะก้มหน้าก้มตาอย่างเคย

“…”

“แบบนี้คงต้องสอนกันหนักหน่อย”

“สอนอะไร?” รีบหันไปถามน้ำเสียงหวนๆ แบบเด็กที่ไม่รู้จักเด็ก รู้จักผู้ใหญ่หรือจะพูดให้ถูกก็เป็นเด็กนิสัยไม่ดีประมานนั้นแหละครับ

“หึ!”

“ขำอะไรไม่ทราบ อย่าคิดนะว่าไอ้ผู้ชายแก่บ้ากามคนนั้นยกย่องเข้าหน่อยแล้วผมจะไม่กล้าทำอะไรคุณ ฮึย! ทำไมบ้านหลังนี้ถึงน่าเบื่อนัก มีแต่กฎ กฎแล้วก็กฎ ตกลงมาเป็นเมียหรือนักโทษกันแน่… โอ๊ย! อยากจะบ้าตาย”

ทุกคนเงียบกริบกันไปหมดมีก็แต่ผู้หญิงคนตรงหน้าผมนี่แหละครับที่เอาแต่ยิ้มกริ่มท่าทางเหมือนกำลังพอใจอะไรสักอย่าง แต่สายตาเธอกลับไม่ได้มองหน้าผมนอกซะจากจะมองเลยไปด้านหลัง

ขวับ!

ผมเองก็พร้อมจะหันไปมองด้วยเหมือนกัน งานเข้ากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เมื่อกี้ก็ด่าไปซะเต็มปากเลยทีเดียว อ้าวนั้น! ไม่สนใจผมซะด้วยซ้ำไปก่อนจะเดินขึ้นบันไดไปเลย

“นี่จาวา…” ผมค่อยๆ หันกลับมามองผู้หญิงตรงหน้า กระพริบตาถี่ๆ มองเธอร่างสูงโปร่งหุ่นนางแบบสาวเท้ายาวๆ เข้ามาหาผม “ฉันนะ พี่สาวหมอนั่น”

“วะ…ว่าไงนะ”

“ได้ยินไม่ผิดหรอก อีกอย่างฉันว่าคุณปู่เลือกคนไม่ผิดจริงๆ ด้วยสิ…โชคดีนะเด็กน้อยเย็นนี้เจอกัน”

พูดจบก็เดินออกไปเลยครับเหมือนวางระเบิดลูกใหญ่เท่าบ้านหลังนี้ไว้ให้ผม ทุกคนเดินออกไปกันหมดแม้แต่มาลีกับมาลัยก็ด้วย เหลือก็แค่ผมคนเดียวกับความรู้สึกหนักอึ้งในสมอง ผมว่าตัวเองด่าผู้ชายคนนั้นไปเยอะเหมือนกันนะเนี่ยแล้วแบบนี้จะเอาไงต่อดี…

เฮ้อ! ถอนหายใจแบบคิดหนักมากๆ เอาวะ! ผิดก็ว่าไปตามผิดแต่ตอนนี้ผมควรจะไปคุยกับเค้าใช่ไหม?

เดินกลับขึ้นมาด้านบนตรงไปที่ห้องก็ไม่มี พอไปที่ห้องก็ไม่มี แล้วตกลงไปอยู่ส่วนไหนของบ้านกันแน่เนี่ย? หรือจะเป็นห้องทำงาน…ไม่ลังเลใจเลยครับที่จะเดินตรงไปหา ผมเคาะประตูพอเป็นมารยาทแต่ก็ไม่ได้รอให้คนด้านในร้องบอกก็เปิดเข้าไปทันทีเห็นว่าเค้ากำลังนั่งก้มหน้าทำงานอยู่ ผมว่าเค้ารู้นะว่าผมเข้ามาแต่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตนก็เท่านั้นเอง…

“…” ผมเม้มปากตัวเองเข้าหากันจนแน่นมือทั้งสองข้างก็สอดประสานกันเพื่อให้กำลังใจตัวเอง แต่ที่แน่ๆ ผมต้องทำให้เค้าหันมาสนใจผมซะก่อน

‘นี่ไอ้จาจำไว้นะ ถ้าอยากได้ให้ยั่ว แต่ถ้าเค้าไม่สนใจก็ยั่วให้สนซะ…’ คำพูดของไอ้คุณหนูมันลอยเข้ามาในหัวผมทันทีเลยละครับ แต่คนนี้ผมไม่อยากได้แค่มีเรื่องจะตกลงกับเค้านิดหน่อยก็เท่านั้นเอง

หมับ!

ผมเดินตรงเข้าไปหาเค้าก่อนจะคว้าปากกาในมือของคนที่นั่งอยู่เอาไว้พร้อมทั้งรั้งเก้าอี้ให้ออกห่างจากโต๊ะทำงานและพาร่างของตัวเองขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของเค้าทันทีด้วยเหมือนกัน ผมเกือบตกเพราะไม่ทันได้ตั้งตัวแต่ที่แน่ๆ ยังดีอยู่ที่เค้ารั้งเอวผมไว้ได้ทัน…

“ผมจะไม่พูดว่าขอโทษเพราะมันไม่จำเป็นแต่เราต้องมาตกลงกัน” สายตาดุๆ นิ่งเฉยมองผมด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูกจนทำให้ผมประหม่าไปเลยทีเดียวเพราะไม่รู้ว่าตอนนี้เค้ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

“…”

“ผมอยากรู้แค่ว่าทำไมเราต้องจดทะเบียนสมรสกัน”

“…” เงียบมากครับ! ผมเองก็ด้วยพอพูดประโยคเมื่อกี้จบก็เงียบแถมไม่ยอมขยับไปไหนอีกด้วยนอกซะจากว่าเราสองคนจะจ้องหน้ากันอยู่อย่างนี้

“ที่ฉันยอมเพราะมีเหตุผลแต่ถ้าอยากรู้ว่าทำไมเราต้องจดทะเบียนสมรสกันก็คงต้องไปถามปู่ของฉัน”

“มีระยะเวลาไหม?” หลังจากที่เค้าเงียบไปก็พูดขึ้นมาบ้างแต่บางคำพูดผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี

“อะไร?”

“เราสองคนต้องมีพันธะต่อกันแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหน” นี่มากกว่าที่ผมต้องการรู้เป็นอันดับต่อไป “ผมอยากมีอิสระไม่ใช่อยู่แต่ที่บ้านไปวันๆ แบบนี้”

“ระยะเวลาฉันไม่รู้หรอกนะเพราะคนตัดสินใจคือปู่”

“หึ! คุณจะบอกผมว่า…ถ้าท่านสั่งให้คุณไปตายก็จะไปงั้นเหรอ ทำไมไม่ปฏิเสธไปละเพราะถึงยังไงเราสองคนก็ไม่ได้รักกันหรือจะพูดให้ถูกไม่มีวันรักกันด้วยซ้ำ ผมเกลียดคุณและคุณเองก็คงเกลียดผมด้วยเหมือนกัน”

“ก็จริง”

ตึกๆ ตักๆ

แล้วทำไมไอ้หัวใจบ้านี่ถึงต้องมาเต้นแรงเอาตอนนี้ด้วยละครับ ทั้งๆ ที่มันน่าจะเต้นตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจกระโดดขึ้นมานั่งคร่อมบนตักของเค้าแล้วละมั้ง

“งั้นเราต่างคนต่างอยู่ก็แล้วกัน” รู้สึกหมั่นไส้สีหน้านิ่งๆ แบบนี้จังเลยครับ พอพูดจบผมก็รีบผละออกจากเค้าทันทีแต่กลับไม่สำเร็จเพราะถูกรั้วเอวเอาไว้

“พรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงเปิดตัวนายในฐานะภรรยาของฉัน แต่อย่าดีใจไปเพราะงานนี้คุณปู่ท่านเป็นคนจัดการ”

“ครับ, คุณสามีหุ่นเชิด!” ผมพูดจาเหมือนกำลังเยาะเย้ยเค้าก่อนที่จะผลักอกร่างสูงแล้วเด้งตัวลุกขึ้นจากตักของเค้าโดยทันที ถ้าจะยอมให้คนอื่นบ่งการชีวิตได้ขนาดนี้นะ…ผู้ชายบ้าอะไรก็ไม่รู้

น่าเบื่อ!!!!

วันงาน

ครึกครื้นดีมากครับหลังจากที่เมื่อวานผมกับเค้าก็ไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลยและแน่นอนว่างานวันนี้ถูกจัดขึ้นแบบเรียบง่ายที่บ้านหลังนี้ มีพวกนักข่าวแค่ไม่กี่คนที่ได้รับเชิญรวมถึงพวกญาติๆ ของเค้าซึ่งฝั่งผมไม่มีหรือจะพูดให้ถูกพ่อคงตัดหางปล่อยวัดผมไปแล้วละมั้ง TwT

“ทำไมบ้านเงียบ” ผมร้องถามหลังจากที่ตื่นขึ้นมาในตอนสายๆ ของวันนี้ ในบ้านเงียบก็จริงแต่นอกบ้านที่สวนด้านหลังใกล้ๆ กับสระว่ายน้ำกำลังมีผู้คนมากมายจัดแต่งสถานที่กันอยู่

“คุณอาวุธกับคุณซินไปรับคุณท่านที่สนามบินค่ะ”

“ในที่สุดก็ยอมให้เจอหน้าสักทีนะคุณท่านตัวร้าย” ผมแอบบ่นจนทำให้มาลีกับมาลัยส่งเสียงดุใส่ เพราะเมื่อวานกลางดึกทั้งสองคนอยู่เล่ารายละเอียดของท่านให้ผมฟังจนละเอียดยิบเลยทีเดียว แต่ไม่น่ากลัวอะไรมากมายสักเท่าไหร่?

หึหึ!!!

แบบนี้ต้องสร้างเรื่องสนุกๆ ไว้ต้อนรับหน่อยแล้วสิ…

“งั้นก็ออกไปได้แล้ว ใกล้ถึงเวลางานค่อยขึ้นมา”

“แต่ว่า…”

“มาลี มาลัย”

“รับทราบค่ะ” พอเจอน้ำเสียงดุของผมเข้าหน่อยทั้งสองก็ยอมเดินออกไปอย่างว่าง่าย ผมยิ้มกริ่มอย่างผู้มีชัยเหนือคนอื่นๆ ก่อนที่จะเปิดลิ้นชักหัวเตียงออกมาหยิบยาย้อมผมที่เพิ่งถอยมาใหม่เมื่อวานตอนเย็น อย่าถามว่าออกไปได้ยังไงแต่ที่แน่ๆ ออกไปซื้อมาแล้วล่ะครับ

รู้สึกถึงความวุ่นวายที่กำลังจะเกิดขึ้นเลยละครับ ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าท่านจะรับหลานสะใภ้อย่างผมได้หรือเปล่า…ถ้ารับไม่ได้ผมก็จะได้ไปจากบ้านหลังนี้ซักที แค่คิดก็สนุกแล้วครับ…

“จาวาไฟติ้ง!”

ผมหายเข้าไปในห้องน้ำเป็นเวลานานพอสมควรเพราะมัวแต่จัดการกับสีผมของตัวเองอยู่ดีนะครับที่ซื้อแบบสระมาไม่งั้นคงจะยุ่งยากไปมากกว่านี้แน่นอน อาบน้ำหรือแช่น้ำเล่นก็ไม่รู้สินะเพราะผมใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำมาเกือบสองชั่วโมงแล้ว…

“หึหึ! งานนี้สนุกแน่” ยืนมองสภาพหัวของตัวเองที่ผ่านการล้างเรียบร้อยแล้วแบบว่าสีฟ้าอร่ามเชียวครับแต่ไม่แน่ใจสักเท่าไหร่กว่าตอนกลางคืนจะมองเห็นหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ กลางวันนี้จัดเจนชัวร์

ก๊อก ก๊อก

ยืนมองสภาพของตัวเองอยู่เสียงประตูห้องน้ำก็ถูกเคาะให้ดัง ผมเปล่งเสียงถามออกไปแต่ก็ไม่ยอมเปิดประตู…ก็ผมยังอาบน้ำไม่เสร็จนี่ครับ

“ใคร?”

“มาลัยเองค่ะ คุณอาวุธสั่งให้เอาเสื้อผ้ามาให้คุณหนูจาค่ะ”

“อ๋อ! วางไว้ที่เตียงเลย”

“คุณอาวุธฝากบอกอีกค่ะถ้าเสร็จแล้วให้รีบลงไปเพราะนี่ก็ใกล้ได้เวลาเริ่มงานแล้ว พวกญาติๆ เริ่มทยอยมากันแล้วค่ะ”

“รู้แล้วๆ”

ว่าไปนั่น รอไปเถอะครับเพราะเวลาของผมยังเหลืออีกเยอะ…ผมไม่สนใจมาลัยก่อนจะหันกลับมาสนใจตัวเองเดินกลับไปที่อ้างอาบน้ำก่อนจะแช่น้ำให้สบายใจต่อไป สรุปเวลาที่ผมอยู่ในห้องน้ำนานเกือบสามชั่วโมงแนะก่อนจะได้เวลาเดินออกมา

ทุกอย่างในห้องดูเงียบสงบมาก ผมเดินไปที่ประตูก่อนจะล็อกลอนให้เรียบร้อยเพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาวุ่นวาย สายตามองไปที่เตียงก็เห็นว่าชุดสำหรับงานคืนนี้วางอยู่…

“อย่าหวังว่าฉันจะใส่ ชิส์!” ถ้าเดาไม่ผิดคงเป็นชุดที่ถูกสั่งตัดวันแรกที่ผมเข้ามาเหยียบบ้านหลังนี้มั้งครับ ผมเลิกสนใจก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องแต่งตัว เลือกหาเสื้อยืดคอวีเน้นย้ำว่าวีสุดๆ มาใส่พร้อมทั้งกางเกงยีนส์ขาสั้น…

เสื้อผ้าพวกนี้ถูกสั่งเก็บไปตั้งแต่วันแรกที่ผมซื้อมาแล้วละครับแต่ด้วยอำนาจของตัวเองและความสะตอนิดหน่อยที่รับปากมาลีมาลัยว่าจะใส่แค่ตอนนอนเท่านั้นผมเลยยังมีมันอยู่ในห้อง แต่ขอบอกว่าผมแค่สร้างภาพไปงั้นแหละ…

“ก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณปู่จะทำยังไง บางทีอาจเปลี่ยนใจไม่อยากได้ผมเป็นหลานสะใภ้แล้วก็ได้นะครับ”

ผมยิ้มขำกับตัวเองอย่างกับคนบ้าก่อนจะสวมเสื้อผ้าพวกนี้ให้เรียบร้อย เดินออกมาส่องกระจกเพื่อสำรวจความไม่เรียบร้อยของตัวเอง… ญาติมาเยอะแล้วไงในเมื่อคนพวกนั้นไม่ใช่ญาติผมสักหน่อย

ก๊อก ก๊อก

“คุณหนูจาค่ะล็อกห้องทำไม?” เสียงของมาลีดังขึ้นมาที่จำได้เพราะน้ำเสียงจะแหลมกว่าของมาลัยเยอะเลยครับ

และอีกอย่างถ้าไม่ล็อกก็อดทำตัวเป็นเด็กมีปัญหานะสิ

“แล้วนี่ใกล้เสร็จยังค่ะทุกคนรออยู่”

“เสร็จแล้วครับ”

J อาวุธก็อาวุธเถอะ เจอจาวาไปแล้วจะหนาว…

แอด///

“ว๊าย! ตาเถน!!!” เสียงของมาลีร้องตกใจสุดขีดเมื่อเห็นผมยืนอยู่หน้าห้อง เธอมองผมตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าเลยก็ว่าได้และที่แน่ๆ สีหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้พอได้เห็นสภาพที่ไม่เรียบร้อยของผม

“คุณหนูจา!!!” เกือบแล้วครับ มาลีเกือบร้องไห้แล้ว

“ไปเถอะเดี๋ยวแขกจะรอ”

“ไม่ได้นะคะ ถ้าลงไปทั้งแบบนี้คุณอาวุธเธอต้องโกรธมากแน่ๆ แล้วนี่ยังจะสีผมคุณหนูจาอีกไปย้อมตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะตอนสายๆ ยังเป็นสีดำอยู่เลย”

“ย้อมเมื่อไม่นานมานี่เอง ไปเถอะจาหิวแล้ว”

“ไม่ได้ค่ะ ไปเปลี่ยนชุดกับทำสีผมใหม่ก่อนค่ะ” มาลีรั้งแขนของผมเอาไว้สุดชีวิตจนแทบจะลมทับลงไปกองกับพื้นเลยทีเดียว เปลี่ยนชุดนะอาจจะทันแต่ถ้าย้อมผมกลับเป็นสีดำวันนี้คงไม่ทันแล้วมั้งเพราะนี่งานก็เริ่มไปแล้วด้วย

“มาลีปล่อยจา” ผมชุดกระชากมือของตัวเองให้หลุดจากการจับกุมของมาลีแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ง่ายเลยทีเดียวเพราะมาลีดึงมือผมเอาไว้แน่นมากๆ

“บอกให้ปล่อยไง”

“มาลีทำไมยังไม่ตามจาวาลงไปอีก!!!”

นั่นไงเสียงของมหาอำนาจดังขึ้นมาแล้ว แถมน้ำเสียงของเค้าก็เหมือนกำลังโกรธด้วย “แล้วนี่ยืนฉุดกระชากอยู่กับใคร เด็กคนนี้ขึ้นมาข้างบนได้ยังไง”

ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมเค้าถึงถามแบบนี้ก็เพราะว่าผมยืนหันหลังอยู่ในขณะที่มาลีกำลังยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องสีหน้าท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว เดี๋ยวจะทำให้อึ้งไปมากกว่านี้

“ผมเองครับคุณสามี!”

อยากรู้ไหมว่าสีหน้าของเค้าเป็นแบบนี้ ถ้าอยากรู้ก็เดาเลยครับว่าคนที่โกรธมากๆ เค้าจะแสดงออกมายังไงไม่ว่าจะเป็นสีหน้าหรือแม้กระทั่งท่าทางก็ตาม…

เค้าเงียบและนิ่งมาก จ้องหน้าของผมราวกับว่าอยากจะฆ่าให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลยทีเดียวและแน่นอนว่าผมต้องการให้มันเป็นอย่างนี้ไม่งั้นคงไม่ลงทุนยั่วโมโหเค้าไปหรอกครับ ที่ผมทำไปทั้งหมดก็เพื่ออยากเป็นอิสระจากกฎเกณฑ์ของบ้านหลังนี้…และผมก็หวังว่าการกระทำในครั้งนี้จะทำให้ชีวิตผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมสักที

____________________________________

ครบ %

ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

#ไม่วายมีคุณหนูเดือนสิบสองแทรกแซง ฮาๆๆๆๆๆ

อย่าไปทำตามนะ ไม่งั้นจะเดินตามรอยชัดๆ เลย


จาวาของเจ้ชอบหาเรื่องใส่ตัวตลอดๆ TwT
#ทำพ่อมาเฟียตัวร้ายโกรธหนักแล้วไง
ตอนหน้าจะพาไปผจญภัยกับมาเฟีย ฮาาาาาาาาาา...
และดงกระสุนปืนนนนนน!!!