Bantering, 4

Bantering, 4

วันที่เราไม่เข้าใจ

“…”

ทุกอย่างเงียบสงบไปจนหมด ไม่มีใครปริปากพูดอะไรออกมาสักคนหลังจากประโยคของผมจบลง มาลีเดินออกไปจากที่ตรงนี้ราวกับว่ารู้หน้าที่ของตัวเองดี รอยยิ้มของผมจางหายลงเมื่อคนตรงหน้ามองมาด้วยแววตาที่ไม่พอใจแบบสุดๆ

ชิส์!

ผมเบ้ปากให้เค้าแบบไม่สบอารมณ์ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมา ผมไม่สนใจซะด้วยซ้ำว่าอะไรจะเกิดขึ้นบ้างแต่ที่แน่ๆ ผมอยากเดินไปให้ไกลๆ จากผู้ชายคนนี้ด้วยซ้ำไป

หมับ!

โอ๊ย!

ผมร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวดรู้สึกได้ถึงความปวดร้าวตามแผ่นหลังที่กระทบกับผนังห้อง เงยหน้าขึ้นไปสบตากับคนตรงหน้าก็แทบจะหลบสายตานี้ไม่ทันเพราะมันดูน่ากลัวมากๆ เลยทีเดียวครับ

“ตั้งแต่เกิดมาไม่มีใครเคยสั่งสอนเหรอ ทำไมถึงได้ทำตัวเองให้ดูน่ารังเกียจได้ขนาดนี้”

จุกยิ่งกว่าโดนตบหน้าหรือกระชากให้ร่างตัวเองลอยไปติดผนังซะอีกครับ ผมรู้ว่าเค้ากำลังโกรธมากๆ ที่ผมทำตัวแบบนี้ งานนี้ถือว่าเป็นหน้าเป็นตาเลยทีเดียวเพราะคุณปู่ของเค้าต้องการจะเปิดตัวผม…

แต่สำหรับผมมันเป็นแค่งานไร้สาระเท่านั้น ผมไม่เคยต้องการและอยากหนีไปจากที่นี้ให้เร็วที่สุดด้วยซ้ำไป

“…”

“ฉันไม่แคร์หรอกนะถ้าอยากจะแก้แค้นฉัน แต่อย่าทำให้คุณปู่ต้องขายขี้หน้าเพราะเด็กอย่างนาย!!!!!”

“เด็กอย่างฉันมันเป็นยังไง? ปกป้องจังเลยนะคุณปู่เนี่ย แล้วเค้ามีสิทธิ์อะไรมาบงการชีวิตคนอื่น ถ้าอยากทำตามที่เค้าชี้ก็เชิญทำไปคนเดียวแต่อย่าลากฉันไปเกี่ยวด้วย!!!”

ผมเหลืออดเต็มทีกับสถานการณ์บ้าๆ ที่ได้เจอในตอนนี้จนแทบไม่อยากยืนอยู่ตรงนี้เลยด้วยซ้ำไป ผู้ชายคนนี้เหมือนไม่มีหัวใจไม่ว่าใครจะสั่งเค้ามักยอมทำตามเสมอโดยไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่นเลย

“ฉันเป็นคน ไม่ใช่หุ่นเชิด!”

กริ๊ง…

พูดจบน้ำตาก็ไหลส่วนมืออีกข้างก็ถอดแหวนที่ใส่อยู่ตรงนิ้วนางข้างซ้ายปาใส่คนตรงหน้าก่อนที่มันจะตกลงพื้น ผมมอหน้าเค้าทั้งน้ำตาก่อนจะวิ่งออกมา… ผมไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้แต่มันรู้สึกเจ็บใจยังไงก็ไม่รู้สิครับ

กรี๊ด!!!

เสียงแขกที่มาร่วมงานร้องลั่นเมื่อถูกผมวิ่งชนจนล้มลงไปนั่งกองกับพื้นพลอยให้คนอื่นๆ หันมามองด้วย ผมกลายเป็นที่จับตามองของทุกคนในงานแสงจากแฟล็ชกล้องถ่ายรูปกระทบเข้ากับใบหน้าตัวเองอย่างต่อเนื่อง น้ำตาก็ไม่ยอมหยุดไหลสักที…

“คุณหนูจา” เสียงของมาลีมาลัยร้องเรียกผมพร้อมๆ กันแต่ก็ไม่อาจเรียกสติผมกลับคืนมาได้ ผมปาดน้ำตาของตัวเองทิ้งไปก่อนจะวิ่งออกจากบ้าน… วิ่งออกมาก็ไม่วายถูกจับตามองจากคนอื่นๆ ไหนตอนแรกบอกว่าจะมีคนมาไม่เท่าไหร่แต่พอเอาเข้าจริงๆ เยอะจนแทบคิดไม่ถึง

“พ่อจาอยากกลับบ้าน…” ผมวิ่งร้องไห้ผ่านผู้คนออกมาที่ประตูรั้วด้านหน้าก่อนจะเปิดมันออก แต่สิ่งที่ไม่น่าคาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อมีรถตู้คันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าผมพร้อมทั้งชายฉกรรจ์สองคนเดินตรงมาที่ผม

“อย่าเข้ามานะ” ผมร้องห้ามรีบถอยหลังหนีแต่กลับไม่ทันเมื่อตัวเองถูกหิ้วปีกก่อนจะถูกโยนใส่รถตู้

“พวกแกเป็นใคร ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ”

“นี่เหรอเมียของไอ้อาวุธมัน หึ! ไม่คิดว่าจะผิดเพศได้ขนาดนี้หรือเด็กนี่มันมีดีจริงๆ” เสียงปริศนาดังขึ้นมา ผมไม่รู้ว่าดังมาจากปากของใครแต่ที่แน่ๆ คนพูดก็อยู่ในรถนี้ด้วยแหละครับ ไม่ว่าจะหันไปมองทางไหนก็เห็นแต่ชายฉกรรจ์ตัวโตหน้าดุๆ ดูน่ากลัวพิลึก

TwT

หนีเสือปะจระเข้ กรรมชัดๆ

“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ เมียบ้าเมียบออะไร” ผมเปล่งเสียงออกมาแต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครสนใจเลย ผมเลยต้องแหกปากให้ดังกว่าเดิม

“เงียบ!!!!!”

ผมสะดุ้ง! สุดตัวกับน้ำเสียงทรงอำนาจที่ได้ยินซึ่งต่างจากเมื่อกี้มากๆ ไม่อยากนึกถึงภาพหน้าตาของคนพดเลยครับว่าจะโหดมากแค่ไหน L

“หาอะไรไปมัดปากเอาไว้ซะ”

“อ่อยฉาน อื้อๆ “ ไม่ทันซะแล้วครับ สวรรค์ช่วยผมด้วยผมยังไม่อยากตายตอนนี้

…พ่อจาอยากกลับบ้าน พ่อมาช่วยจาหน่อยสิครับ จากลัว!!!

อาวุธ

ผมแทบอยากจะฆ่าจาวาให้ตายลงไปตรงหน้าเลยทีเดียว นึกโกรธที่เห็นว่าจาวาชอบทำตัวเองให้มีปัญหากับผมอยู่เสมอไม่ว่าจะสั่งหรือห้ามอะไรก็มักขัดคำสั่งเสมอ แต่ครั้งนี้ผมไม่คิดว่าจาวาจะทำเพราะมันเป็นงานเปิดตัวเค้าเองแท้ๆ แต่ความคิดของผมกลับผิดพลาดไป…

ผมก้มลงไปหยิบแหวนที่ตังอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้ ถ้าไม่ใช่เพราะคุณปู่แหวนวงนี้ก็คงไม่ไปอยู่ที่นิ้วของจาวาหรอกครับ มันเป็นแหวนที่คุณย่าของผมเคยสวมมาตลอดจนท่านจากไปผมก็ไม่คิดว่าจาวาจะสวมได้แถมยังพอดีอีกด้วย…

เฮ้อ! ได้แค่ถอนหายใจกับตัวเองเพราะคุณปู่ต้องไม่พอใจแน่ๆ ที่งานคืนนี้ต้องล่มไป

“อาวุธนี่มันเกิดอะไรขึ้น” เสียงของคุณปู่ดังขึ้นมาท่านยืนอยู่ใกล้ๆ กับบันไดมีซินยืนอยู่ด้วย

“แกทำอะไรน้องหรือเปล่า” เหมือนคุณปู่จะไม่โทษว่าเด็กคนนั้นผิดแต่เป็นผมซะมากกว่าที่ผิด ให้มันได้อย่างนี้สิครับผมก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าจาวาสำคัญอะไรกับคุณปู่นักท่านถึงได้รักและหวงขนาดนี้

“ดูปู่จะเป็นห่วงจังเลยนะครับ ทั้งๆ ที่เด็กคนนั้นกำลังทำให้งานที่ปู่ตั้งใจจัดให้เค้าพัง”

“อาวุธ” ซินเรียกชื่อผมเพื่อปราม ผมกับปู่เราสองคนไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่จะว่าไปก็คงเป็นเรื่องที่ผมแอบไปมีเมียและลูกมามั้งครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบแต่เพราะท่านไม่ยอมรับต่างหากจนสุดท้ายคนที่เสียใจกลับเป็นผม…

หึ! เหมือนท่านจะมองทุกอย่างจนทะลุไปซะหมด ความรักของผมพังลงพอๆ กับที่ผมก้าวเข้ามาเป็นมาเฟียอย่างเต็มตัวแต่เพราะเด็กคนนี้อีกนั่นแหละที่ทำให้ผมต้องจัดการทุกอย่างให้ดูปลอดภัยที่สุด

ผมอยากจะรู้จริงๆ ตกลงใครกันแน่เป็นหลานของเค้า…

“ฉันไม่สนใจหรอกนะเพราะน้องยังเด็กอยู่ รีบไปตามกลับมาซะ”

“คุณปู่!!!”

“นี่คือคำสั่ง”

อยากจะขัดคำสั่งของท่านแต่เปล่าประโยชน์เพราะท่านก็เปรียบเสมือนกฎของทุกคนไปซะแล้ว… เจอฤทธิ์เด็กแสบไปแบบจังๆ แล้วจะรู้สึกว่าเลือกคนผิด

ครืด ครืด

ไม่ทันที่ผมจะเดินลงไปด้านล่างเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาซะก่อน ผมหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าสายที่โทรเข้ามาเป็นเบอร์ส่วนตัว ผมขมวดคิ้วสงสัยก่อนจะกดรับสาย

“สวัสดีคุณอาวุธ”

“ฮิโรชิ” ผมนึกว่าหมอนี่จะตายไปแล้วซะอีกแต่ที่ไหนได้เปล่าเลย มันไม่ใช่ศัตรูแต่ก็เหมือนใช่นั่นแหละครับ…

“ฉันดีใจที่นายยังจำฉันได้ คิดถึงจัง”

“แกต้องการอะไร?” ถ้าสามารถโทรมาหาผมได้ก็ถือว่าเก่งพอตัวเลยทีเดียว แต่อย่าหวังว่าคนอย่างมันจะแค่โทรมาหาผมอย่างเดียว

“ฉันแค่อยากเจอนาย”

“อย่าหวัง”

“งั้นฉันคงต้องลองเล่นกับเมียนายดูหน่อยละกัน” เสียงของฮิโยชิทำให้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเพราะมันเป็นคนที่โกหกเก่งมากๆ จนผมจับผิดไม่ได้เลยว่าเรื่องไหนจริงเรื่องไหนโกหก

“แกจับจาวาไปงั้นเหรอ?”

“น้ำเสียงเหมือนจะไม่เชื่อนะอาวุธ”

“ไอ้พวกบ้าปล่อยได้แล้วเจ็บโว้ย! เจ็บ…” ผมหันไปมองหน้าคุณปู่ทันทีเพราะท่านเองก็มองผมอยู่ก่อนแล้วแถมท่าทางก็อยากจะรู้มากๆ ด้วยว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“พูดสิ บอกให้เค้ามาช่วย” เสียงฮิโยชิดังสอดแทรกเข้ามาในปลายสายด้วย

“ไม่! ปล่อยฉัน บอกให้ปล่อย”

“หึ! หรือว่าอยากเล่นสนุกกับฉันถึงไม่ยอมให้อาวุธมาช่วย”

“ก็ดีนะ ลองกับนายดูสักครั้งจะได้รู้ว่าสนุกหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ นายแมร่งโรคจิต…ทำไมหรือว่าแอบชอบสามีชาวบ้านเค้าอยู่”

เด็กบ้า! อยู่เฉยๆ ไม่เป็นแถมปากยังพาซวยอีกต่างหาก ไม่ยอมร้องขอให้ผมช่วยแต่ดันไปยั่วโมโหฮิโยชิอีกต่างหาก

“ปิดปากไว้ซะ…คราวนี้นายคงจะเชื่อแล้วนะ ฉันให้เวลาแค่ครึ่งชั่วโมงจะรออยู่ที่โกดังร้างแถวท่าเรือ คงรู้นะว่าต้องมาคนเดียวเพราะฉันอยากเจอแค่นาย”

ติ๊ด!!!

ฮิโยชิมันโรคจิตอย่างที่จาวาพูดไว้จริงๆ นั่นแหละครับ… โรคจิตมากๆ ด้วย

“โธ่โว้ย!” ผมกับมันเรายังคุยไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ แต่ที่แน่ๆ ฮิโยชิมันกดวางสายไปซะแล้ว

!!!

บรืน,

หลังจากที่ผมรีบขับรถออกมาจากบ้านแถมไม่ยอมปริปากบอกใครสักคำจนเป็นที่จับตามองของทุกๆ คน แต่คุณปู่กับซินก็คงจะรู้ว่าพวกเค้าต้องช่วยผมจัดการเรื่องที่บ้านยังไง ผมรีบขับรถด้วยความเร็วแบบไม่คิดชีวิตเพราะถ้าจาวาเป็นอะไรไป ไม่ใช่แค่คุณปู่ที่จะเล่นงานผมแต่นั่นรวมไปถึงพ่อเลี้ยงจอมพลด้วย เพราะถึงยังไงผมก็รับปากเค้าไปแล้วว่าจะดูแลจาวาให้ดีที่สุดทั้งๆ ที่ตอนนั้นจะมั่นใจว่าจาวาต้องปลอดภัยแต่พอมาถึงตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วสิครับ

ผมไม่มั่นใจว่าจะดูแลเด็กคนนี้ได้ดีแค่ไหนแต่ถ้าจาวารู้ว่าผมเป็นมาเฟียก็คงต้องกลัวเป็นเรื่องธรรมดาแต่ที่ผมปิดบังเอาไว้ก็เพื่อความปลอดภัยของเค้านั่นแหละแต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ปลอดภัยแล้วสิครับ

“โธ่โว้ย!” ผมได้แต่สบถออกมาด้วยความโกรธของตัวเอง นึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา…ผมเคยเสียคนรักไปแล้วแม้ว่าเด็กคนนี้ผมจะไม่ได้รักแต่ผมกลับรู้สึกไม่อยากเสียไป มันอาจจะฟังดูแปลกๆ แต่ผมไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยถึงเธอจะยังไม่ตายแต่เธอก็เลือกที่จะเดินไปจากผม ผลพวงก็มาจากฮิโยชิด้วยเพราะมันคือคนทำลายความรักของผม!!!

ปัง,

ผมคิดว่าตัวเองใช้เวลาไม่นานก็มาถึงยังจุดนัดหมาย วินาทีแรกที่เปิดประตูเข้าไปในโกดังร่าง จาวาที่ถูกมัดปากอยู่จ้องมองมาทางผมด้วยแววตาที่สั่น แดงกร่ำไปหมด ตามร่างกายมีเพียงเสื้อยืดสีขาวตัวเดียวเท่านั้น หากแต่ช่วงล่างผมไม่รู้แต่ที่แน่ๆ กางเกงหายไป…แต่ก็ยังดีนะครับที่เสื้อตัวนั้นมันยาวจนปกปิดขาขาวๆ นั่นได้บ้าง

“ฮิโยชิ!!!” มันคือสิ่งแรกที่ผมจะเปล่งออกไปเมื่อมองเห็นสภาพของจาวา ผมค่อยๆ ย้ำเท้าเข้าไปหาคนตรงหน้าเรื่อยๆ ใบหน้าเล็กก็ส่ายหัวไปมาราวกับกำลังร้องห้ามไม่ให้ผมเดินเข้าไป

แปะ แปะ แปะ

เสียงปรบมือดังขึ้นมาเรื่อยๆ จนทำให้ผมหยุดเดินเสียงไฟสลัวที่เปิดสว่างอยู่เพียงจุดๆ เดียวนั่นก็คือที่ที่จาวากำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวเล็ก ร่างของฮิโยชิก็โผล่ออกมายืนอยู่ใกล้ๆ ผมกำมือเข้าหากันจนแน่นรู้สึกโกรธทุกครั้งที่ได้เห็นหน้ามัน

“ปล่อยเมียฉันซะ!” มันคือสิ่งเดียวที่สมองผมนึกที่จะพูดออกมาเมื่อได้เห็นหน้าฮิโยชิ

“หึ! เมีย… เด็กคนนี้ถึงใจจริงๆ ด้วยสิ” ผมไม่รู้ว่าที่มันพูดออกมา มันทำลงไปจริงๆ หรือเปล่าแต่การกระทำของมันก็ไม่ต่างไปจากตอนนั้นเลยละครับ

“ปล่อย-เมีย-ฉัน-เดี๋ยว-นี้” ผมเน้นทุกคำก่อนที่จะเดินเข้าไปแต่ทว่าแขนทั้งสองข้างกลับถูกล็อกเอาไว้ด้วยคนของมัน ก็แปลกใจอยู่ว่าเดินเข้ามาได้ง่ายจังแต่เปล่าหรอกเพราะทุกคนกำลังซ้อนตัวอยู่ที่นี่แถมยังดูไม่น้อยคนเลยทีเดียว

“ฉันจะปล่อยเด็กคนนี้ก็ต่อเมื่อนายยอมไปกับฉัน แต่ถ้าไม่เราก็คงต้องเล่นเกมกันหน่อย… เกมเมื่อตอนนั้นได้ไหม? ปกป้องแทบตายแต่สุดท้ายหล่อนก็ทิ้งนายไป!!!” รอยยิ้มร้ายกาจดุจปีศาจร้ายเผยอยู่บนใบหน้าสวยๆ ของฮิโยชิ ใบหน้าที่หลอกตาคนอื่นมาทั้งชีวิตว่าตัวเองเป็นคนดีแต่เปล่าเลยเนื้อแท้กลับเหมือนพวกโรคจิตคนหนึ่งที่คอยตามติดผม

“ดูจากแววตานายคงไม่ไปสินะ งั้นอำลากันหน่อยสิ” มันก้มหน้าลงไปหาจาวาก่อนที่จะปลดผ้าที่พันอยู่ออกจากปาก เสียงเล็กร้องตะโกนออกมาทันที

“ฮือๆ อะ…อึก โง่หรือเปล่า จะมาทำไม” น้ำเสียงพวกนี้ต่างเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกที่หลากหลายแถมยังแตกต่างจากตอนนั้นอีกครับ

‘อาวุธ ช่วย ช่วยฉันด้วย’

คำร้องขอและคำผลักไส นี่สินะที่คุณปู่เลือก…

“ปล่อยฉันนะ ฉันกับเค้าเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว แกมันโรคจิต” ตะโกนใส่ผมเสร็จก็เงยหน้าขึ้นไปมองสบตากับฮิโยชิต่อ น้ำเสียงก็บอกอย่างชัดเจนว่าไม่ต้องการจะเป็นอะไรกับผมแล้วจริงๆ

“ปากยังเก่งเหมือนเดิมสินะ” ผมเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาแสยะยิ้มที่มุมปากมองหน้าจาวา

“จัดการ! แค่สิบนาทีพอ ถ้าทนได้ละก็…” มันเอ่ยเสียงสั่งลูกน้องออกไปแต่กลับไม่พูดให้จบ “คงรู้สินะว่าต้องอยู่เฉยๆ”

ตุบ!

ผมแสยะยิ้มออกมาอีกครั้งจ้องหน้าฮิโยชิอย่างท้าทายในแววตาที่มองกลับมามีแค่ความโกรธและไม่เข้าใจที่ส่งมาหาผมก็เท่านั้นเอง…

ลูกน้องของหมอนี่สองถึงสามคนเดินตรงเข้ามาหาผม ซึ่งไม่ต่างไปจากตอนนั้นเลยละครับ

หึหึ! จะรอดกลับไปไหมเนี่ย?

“นี่! จะทำอะไรเค้า อย่าทำอะไรเค้านะ… ไอ้พวกบ้า! ฮือๆ”

ผัวะ!!!

ทั้งร้องไห้ทั้งร้องห้ามปนกันไปหมด ผมที่ยังคงนั่งคุกเข่ามองหน้าจาวาด้วยรอยยิ้ม แต่ร่างกายกลับถูกกระทำจนรู้สึกเจ็บปวดไปหมดแค่อดทนให้ถึงสิบนาทีก็พอแล้วสินะ… สุดท้ายผมก็แค่ปกป้องหัวใจของพ่อเลี้ยงจอมพลให้ดีที่สุดก็พอแล้วใช่ไหม

อัก! อุก! ผัวะ!

“ฮือๆ ทำไมไม่สู้ละ” ร้องตะโกนถามออกมาน้ำตานองหน้าไปหมด แต่เลือดที่ไหลออกมาจากหัวคิ้วจนเข้าตากลับทำให้ผมมองหน้าจาวาไม่ค่อยถนัด ผ่านไปกี่นาทีแล้วนะ…ทำไมเวลาที่เดินไปถึงช้าขนาดนี้ผมจะทนได้ถึงสิบนาทีหรือเปล่า

“ฉันก็อยากจะรู้เหมือนกันว่าสุดท้ายเด็กคนนี้จะทำยังไง? ปกป้องหรือหนีไป” เสียงของฮิโยชิดังขึ้นมา สายตาที่พล่ามัวก็เอาแต่จับจ้องไปยังจาวา ร่างเล็กที่กำลังพุ่งเข้ามาหาผมอย่างไม่คิดชีวิตผมไม่รู้ว่าฮิโยชิต้องการอะไร แต่ที่แน่ๆ แบบนี้มันไม่ใช่เรื่องดีเลย

“ยะ…อย่า” ได้แต่ร้องห้ามด้วยน้ำเสียงที่แหบพล่า

หมับ!

“ออกไปนะ อย่าทำร้ายเค้า พอแล้ว! ฮือๆ ออกไป” ถึงจะร้องห้ามยังไงก็ไม่มีใครฟังหรอกครับถ้ามันยังไม่ครบสิบนาที ผมเอื้อมมือไปคว้าร่างของจาวาเอาไว้ก่อนจะกอดไว้จนแน่นก้มหน้าเข้าไปหาเหมือนเป็นโล่กำบังให้ เสียงสะอื้อร้องไห้ดังออกมาเรื่อยๆ เนื้อตัวสั่นเทาไปหมดแต่ก็ยังวิ่งเข้ามา

“มองหน้าฉัน อุก!” ร่างกายที่บอบช้ำเต็มไปด้วยเลือด ทำไมถึงยังยิ้มออกนี่สินะสิ่งที่ผมไม่เข้าใจตัวเอง

“อย่าตายนะ…” เสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินก่อนที่จาวาจะประกบปากลงมาที่ริมฝีปากของผม ผมไม่รู้ว่าทำไมแต่ที่แน่ๆ ผมไม่มีแม้แต่แรงจะจูบด้วยซ้ำไปครับ…ลมหายใจที่สัมผัสกันราวกับว่าจะผ่านวินาทีนี้ไปด้วยกันให้ได้

หึ! เคยบอกหรือเปล่าว่าอย่าทำให้ผมรู้สึก ไม่งั้นจะต้องรับผิดชอบไปตลอดชีวิต…

“พอแล้ว!!!” เสียงของฮิโยชิร้องห้ามขึ้นมา “หึ! เด็กคนนี้ทำให้ฉันทึ่งไปเลยทีเดียว”

“เป็นอะไรไหม?” ผมไม่สนใจเสียงของฮิโยชิแต่กลับก้มลงไปสบตากับจาวาที่นอนร้องไห้สั่นระริกไปหมดทั้งตัวอยู่ตรงหน้า

“ละ…เลือด” มือเล็กค่อยๆ เอื้อมไปแตะที่หัวคิ้วของผม ความตื้นกลัวกำลังกัดกินหัวใจของจาวาที่ละน้อย

“อาวุธ” แรกชื่อของผมเสียงแผ่ว ดวงตาทั้งสองข้างจ้องมองผมถี่ๆ แทบจะไม่มีเรี่ยวแรงลืมด้วยซ้ำไป

“ลุกไหวนะ” ผมค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นยืนรู้สึกลำบากมากครับเพราะขาทั้งสองข้างมันไม่มีเรี่ยวแรงเลย แต่ถ้าผมล้มลงไปอีกคนจาวาจะพึ่งพิงใครอย่างน้อยในตอนนี้ผมก็ควรจะเป็นเสาหลักของเค้าสินะ

“นายมันน่าสมเพชจริงๆ อาวุธ ทั้งที่ควรจะเลือกฉันไม่ใช่เด็กคนนี้” ผมเงยหน้าขึ้นไปสบตากับฮิโยชิพอๆ กับที่หมอนี่กำลังจ่อปืนมาทางผมพอดี

ปัง!!!

เสียงปืนดังขึ้นมาราวกับเสียงแห่งนรก ทุกอย่างดูแย่ไปหมด...แต่มันจะไม่แย่ไปมากกว่านี้เลยถ้าคนที่ถูกยิงคือผมไม่ใช่จาวา ผมคิดว่าจาจะรอแต่เปล่าเลยเด็กคนนี้กลับลุกขึ้นมาแล้วบังวิถีทางกระสุนที่กำลังพุ่งมาทางผม

"ฮิโยชิ! ถ้าเมียฉันเป็นอะไรไปแกตาย"

ผมได้แต่คาดโทษคนตรงหน้าเอาไว้พร้อมทั้งอุ้มร่างเล็กขึ้นมา ทั้งๆ ที่ตัวผมเองก็โดนซ้อมจนแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงอยู่แล้วแท้ๆ แต่ก็ยังฝืนเพื่อจะอุ้มจาวาเอาไว้ ฮิโยชิไม่ได้ตั้งใจจะยิงผมตั้งแต่แรกก็แค่ขู่ แต่เพราะจาว่าลุกขึ้นมาขวางเอาไว้กระสุนปืนเลยถากเข้าที่ข้างต้นขา ที่เงียบไปคงเพราะผ่านเหตุการณ์ร้ายๆ มาแน่นอนถึงสลบไปแบบนี้

ปากบอกว่าเกลียด แต่กลับเอาตัวเองมาบังกระสุนแทนแบบนี้มันน่านัก...ยังไม่รวมที่วิ่งเข้ามาห้ามคนพวกนั้นไม่ให้ซ้อมผมอีก

"เดี๋ยว! นายลืมผู้หญิงคนนั้นไปแล้วเหรอ?"

"ไม่! ฉันไม่เคยลืม... แต่ฉันรู้แค่ว่าคนปัจจุบันคือคนเดียวที่ฉันต้องปกป้อง" ผมบอกได้แค่นี้ผมไม่เคยลืม แต่ผมก็ไม่เคยจดจำเรื่องราวพวกนั้นมากจนเกินไป ผมเคยคิดว่าตัวเองจะไม่มีวันเดินขึ้นมาจากอดีตอีก แต่วันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมคุณปู่ถึงเลือกเด็กคนนี้...

หึหึ! ถือว่าคุณปู่ของผมทั้งฉลาดและเป็นจอมบงการที่สุดเลย

"แต่ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปหรอกนะ กำจัดได้แล้วคนหนึ่งทำไมคนนี้ฉันจะทำไม่ได้"

"อยากเป็นไอ้โรคจิตอย่างที่เมียฉันว่าก็ตามใจ แต่นายไม่มีทางมายืนอยู่ข้างๆ ฉันได้หรอกนะ...ลาก่อน" ผมยืนจ้องหน้าฮิโยชิพร้อมทั้งแสยะยิ้มเยาะเย้ยหมอนี่ ผมรู้ว่าคนอย่างฮิโยชิจะไม่ยอมหยุดแต่เพราะหมอนี่อีกเหมือนกันที่ทำให้ผมเรียนรู้อะไรอีกมากมาย

“ฉันหวังว่าเด็กคนนี้จะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง ถ้ามันเป็นแบบนั้นฝากบอกเค้าด้วยว่าฉันจะไปแย่งนายมาให้ได้!!!”

“มองคนอื่นนอกจากฉันได้แล้ว”

“แล้วนายละ? ทำไมถึงไม่มองฉันเป็นคนแรกบ้าง”

“พอเถอะ! เพราะนายเป็นได้แค่คนรู้จัก แต่ตอนนี้ไม่รู้สิน่ะ…”

พูดจบผมก็ก้มลงมามองหน้าคนที่นอนสลบอยู่ในอ้อมกอด เห็นหัวสีฟ้าๆ นี่แล้วนึกอยากจะตีให้ก้นลายจริงๆ เลยครับ

( -_-!)

____________________________

ครบ %